In Frankrijk
We zijn op vakantie in Frankrijk, bij Niort. Niort ligt in de Marais Poitevin, een moerasgebied in de Vendee. De rivier die door Niort loopt heet de Sevre Niortaise. Deze niet zo brede maar wel trage rivier mondt uit in de Atlantique. In het hele gebied rondom de rivier stroomt het water door kanalen en kanaaltjes, vaarten en oneindig veel sloten. Ze noemen het groen Venetië. We gaan er een paar dagen varen.
Het varen
We varen met onze eigen kayaks. Het is windstil die dagen. Het water als een spiegel, met daarin nog eens het blauw en de wolken. De rivier verbindt verschillende oude dorpjes met elkaar en wordt in toom gehouden door vele sluizen. Aan de oevers plukjes schilderachtige stenen huisjes met rode dakpannen. Je ziet wel de vroegere armoede en nu met liefde hersteld. Meanderend om de rivierloop liggen broekbossen in alle kleuren groen.
De kleuren
De kleuren van het water in de dicht bebladerde bossen zijn obsidiaan zwart, met toetsen van diep smaragd. Denk aan een oosterse prent, met de tinten van celadon. Celadon is de kleur groen die op jade lijkt, grijsgroen, diepgroen, soms met een blauwig zweem. Het werd gebruikt op het chinees keizerlijk porselein.
IJsvogels trekken hun kaarsrechte baan over het water. Reigers vliegen weg onder krakend protest. De koeien kijken naar ons alsof ze nog nooit eerder een boot met een mens erin zagen. Het licht dat door het bladerdek scintillereert tussen de schaduwen.
Af en toe worden we belaagd door dazen. Of stinkt het water als wij erin roeren. Melkachtig troebel wordt het dan. Daarna weer velden van waterlelie bladeren, frisgroene adelaarsvarens langs de kanten, kristalhelder water met lange sierlijke slierten waterranonkel. Een otter schiet weg, een eend springt van de kant. De eend en ik allebei geschrokken door de plotselinge doorbreking van de stilte.
De stilte
Je hoort zachtjes de druppels van de peddels in het water vallen. Rimpels veroorzaakt door de peddelslagen maken onder de boot doorlopende psychedelische behangpatronen. Steeds stiller wordt het in mij, steeds meer opgaand in de omgeving, ik wil hier nooit meer weg.
Hier kun je zijn, zonder dat er ook maar iets hoeft. Gedachten verstommen, het onderscheid tussen omgeving en mijzelf vallen weg, ik ben het steeds veranderende spel van licht en tienduizend vormen. Er zijn natuurlijk ook andere vaarders.
De bootjes
We komen andere boten tegen, meest platbodems, het oorspronkelijke vervoermiddel van dit gebied. Je kunt ze overal huren en de meeste worden bestuurd door onervaren punters. We moeten plots uitwijken of aan de kant. Je leert snel inschatten wie goed kan varen en wie niet.
Wij, in onze kano’s, zijn redelijk bedreven, waardoor mijn superioriteitsgevoel opkomt. Tot ik heel onhandig in de bocht kom te liggen, en het vaarverkeer opstop. Dan komt er minderwaardigheid. Ik peddel en vraag me af waarom deze gevoelens opkomen. Daar zouden de ijsvogels, de koeien en de bomen zich nooit mee bezighouden. Die gaan doen gewoon hun ding.
De stilte verstoord
Zodra een ander in beeld komt lijkt het wel alsof ik vast diens ogen opzet. Met een blik die gaat oordelen: wie zijn dat, wat doen zij hier, mogen zij hier wel zijn? En het liefst wil ik onder die blik zo gracieus en soepel mogelijk weg zien te komen. Niet klunzend, wat zullen ze wel niet van mij denken. Ik vergelijk me zelf met anderen, en beoordeel mezelf dan als beter of als minder dan zij. Of andersom, en ik creëer mijn eigen leed.
Ik zie dat ik het oordeel van de ander vrees, maar dat het eigenlijk mijn eigen oordeel is. En dat ik het ben die de rollen verdeelt. Anderen iets toedicht waar ze niet van zijn, en mezelf de maat neem. En me daarna goed voel of rot voel. Vanzelf gebeurt dat, ik hoef er niets voor te doen. Ik ben de rustverstoorder in mijzelf.
Rust bewaren
Nu ik dit gebeuren in mijzelf zo aanschouw, besef ik ook dat ik hier niets hoef te doen. Ik bedoel, ik hoef mezelf niet (opnieuw) te veroordelen om deze gedachten, en ze weg te wensen (ze komen spontaan en niet te stoppen op). En ik hoef ook niet mee te gaan in de gedachten, te denken dat het echt zo is dat de anderen mij veroordelen en ze vervolgens daarom tot spelers te maken in mijn verhaal (alsof mijn gedachten echt waar zijn). Ik ziet het, dit is mijn oordeel. En ik bemoei me er verder niet mee. Het is een van tienduizend dingen.
Zo blijf ik onverstoorbaar rustig doorvaren. Er is niets aan de hand. Alles komt en gaat, onophoudelijk veranderend. Alles stroomt, nergens naar toe. In openheid en tevredenheid, voorbij de woorden, geniet ik van het landschap. Ik ben ook de rustbewaarder in mijzelf. Leven als een rivier in Frankrijk. Nice.
Wil jij ook leren om de rust bewaren in jezelf? Kijk dan eens op http://Wandelcoachbedrijf.nl